Asit Bulutundan Paraşütsüz Atlayış

çok anlamaktan doğuyor sancım

bilincimi kaçırıyorum dikenli teller atlasından

gözlerimde asidik bir bulutla dolaşmayı anlatamadım çünkü 

iradem dışında ağlamaktan bıktım inan

kelimelerden can bulduğum

lav adasında kelimesizliğe sürülüyor canım

bir o kadar mevsimsiz

bir o kadar ilaçsız

bir o kadar ah

bir o kadar can darda

kuyularda ipsiz

düşerken dipsiz

ben alıştım

babamın yandığı o yangınlarda külleri yutmaya

ellerim titremese kimsenin ikna olacağı yok kayboluşuma

bir sana duvar demeye

bir de kendime sızı demeye çok yoruldum

zihnimi feragat ettirdim yolundan

mide bulantım eşlik eder ancak sen fikrime

ve işte

bizim birkaç cevapsız çağrılık hatrımız kalmıştır birbirimizde

hiç bilmezsin

hiç bilmedin

coralan daha yakınımdır senden

söylediğin mutsuzluk 

ve 

yaşadığın mutluluk nasıl zıt düşüyorsa birbirine

öyle paralel düşüyorum dünyaya

sıyrılıyorum

yükseliyorum

ve paraşütüne bile güvenmeyen bir atlayıcı olarak bırakıyorum kendimi boşluğa

bu sıkışıklık arasında

kürdan görevi görüyorum yalnız

ruhumun kalıntılarını temizliyorum tenimden geldiğince

kuş bile uçar da

o kervan dibimden geçer

dönüp de göz göze gelmem tek bir insanla

saçlarım uzar

öyle isterim ki uzasın

perdem olsun, paravanım

o kuş uçar da 

vurulur önüme düşer

sancısı kalır gecelerime

kanadı kırılmanın şiirini yazıp duran

kalbi sargısından kanayan bir kızın türküsünü kimse bilmez

siz hep buhran koyarsınız onun adını

gençlik buhranı

ben bu yaşlı ruhumu nereye gömeceğimi

nasıl uçacağımı bilemem

ben Anka

küllerimden doğmuyorum

küllerime boğuyorum kalbime yaklaşanı

güçlü ol

 elimde yoksa etimden  verdim çünkü o hayvan gibi

ağırlığın omuzlarımı geçti

alnımda, şakaklarımda Doğu şehridir o
dilini konuşmaya herkesin cesaret edemediği

bilmezsin nasıl yaşanır

uzaktan Ağrı denir adına
teniyle birlikte kalbini karartmaya mahkum edilir
kendine her sabah verdiği mecburi sözlerle

sen gibi bakıyorum işte al
gözlerimdeki düşüşe adını veriyorum
gel seni benden al

değiştim, aynıyım diyen o yazarın 

kanadığı yerden
birkaç kişilik
parçalarla
...
..
.

Yarım, Her Şey Gibi

ala, yerim dardır

kabullendim çözüm aramak boşunadır kanmışlığımıza

ama andımdır

bu susamışlığımızın hesabını sormak

nabzımın sesinin benden önce ulaştığı iskelede

ıslak alnımın arzusu dudakların

bu kokuyu tenimden silmeye çokça sular yetmedi

taşıdım su

daldım deniz yetmedi
boğuluyorum

inanmazsan gel bak siyahtır kanım

tenim ellerimi doğurmak istiyor yeni baştan

parmaklarım ve tırnaklarım

saçlarım ve yıprandıklarım

yollarım ve kırıklarım

nereye gittiğinin ne önemi var şiirin

benden geldiği bellidir ne olsa

ne olsa adımız sanımız mühim değildir

bu ölüler coğrafyasında

sanki hardal rengi bir kazak giysem

hiç mutsuz görünmezdi gözlerim

atılan ilmeklerin sanki

mutluluk gibi birkaç duyguyla alakası vardı

ayaklarım çıplak

kalbim kadar

kalbim de işte

üşür ayaklarım kadar

ne yazık

bir yangından medet dileniyorum

arlanacağım da yok bu ateşten

bulunacağım da yok bu kuytuda

ala