birlikte...
hepinizden içliyim
çünkü
çocukluğum sizinki kadar kolay geçmiyordu
ben de yazdıklarıma şiir deyip şiirlerimi yakıyordum
şimdi yandıklarımı yazıyorum
siz de
olamadığınız ne varsa
hepsine bok atıyorsunuz
bu kültür böyle
derin çocuklar yetiştirir
hepsinin de vardır illa bi derdi
hepsi de yollarda gelişir
ne ağlayacak diz
ne dayanacak omuz
direnmeyi de yine kendinden öğrenir
yoluma eşlik edecek milyarlar yok
fakat tahmin edersin kimlerle yürüdüğümü
dayanağım yok
kendim yarattığım dayanaklar da elbet kimsesizliğinden kudretlenir
ben
ilkokulda cebimde şiirler biriktiriyordum
Ali’yi ata baktırırken öğretmen
Nazım’dan memleket şiirleri ezberliyordum
ve demir kapının önünde
ailenin elinden tutmayı beklerken sen
biz süngüsü düşsün diye demir parmaklıklar gözlüyorduk
görüş günü gelir
gülüş kalbinin zırhı sıkıntıları orada erit
sakla şiirlerini annen görmesin
sayfalarda kelimeler seni ele vermesin
ölümü yazdığımda yediydi yaşım
ha bir de evimde kaygıyla pişiyordu aşım
bir kelime daha fazla yazmaya gayret ediyordum
o da söküklerimin yaması oluyordu
kırtasiye önünde bekle nöbet yılma hiç
bir oyuncağı aldırmak günler sürüyordu
taşlar temizliyordum yaramdan
travmalar da yaralarla büyüyordu arkamda
öğrendim sonradan
büyüklerin hatalarının çocuklar ödüyordu bedelini
baba ver elini, ver elini baba
içimde yeni intiharlar büyütüyordum
öğrendiğinde ağlayan gözlerinden içimi dağıtacak yeni bombalar bekliyordum
ilkokul öğretmenimden senden insan olmaz gibi cümleler duyuyordum
fakat
biliyordum sokaklarda sabahların ayazını
ve şimdi bir halttan haberi olmayan beni eleştirmeye kalkmasın
ağla saklasın
sus da duymasın
hepsi de zamanla olacak hırsın
tırnaklarının dnası bi gece kaldırımlara kazınır
balkon altında beklerken adam beni eli silahlı
yine kulaklarımı müzikle tıkıyordum
istediğim yeni dünya anlatılıyordu kulaklığımda
o gün sırt çevirmiştim yaşamak sancısına
gitmişti ağrıma
ben de yalan hikayeler uydurup
anlatırken kanmıştım onlara
yürüdüğüm yol da hiç değişmedi
ben büyüdüm
ve inandıramazsın gelişmenin değişmek olmadığına
bekle anneni belki bir gün gelir
o gün öğreneceksin ilaçların hiçbir ağrıyı kesmediğini
eğilmesin yüzün
koluna polisler girdiğinde yine
gülecektir yüzü
defterler taşımadığında bu yükü
spreyle duvarlara ciğerimdekileri döküyordum
bi meselem var bi meselem derin
kimse bu yüzden ilgilendirmiyor beni
