Gece

bir çocuk

bir adam

ve bir kalabalık

çocuk büyük adamdan

adam daha çocuk, çocuktan

ve kalabalıktan kimse daha büyük değil çocuktan

büyümeye uyanırken her sabah

koşar adım

anne ağrılı saçlarla fabrika koridorlarında

baba her gün uyanmak gibi; yaşlılığa

çocuk ki; umudu kumbarasından eksilen

okul harçlıklarıyla

belkili cümleler kuran

yorgunluğu belkisiz

gece on ikiden sonra çocuk

gündüz olduğundan daha fazla çocuk değil

Asit Bulutundan Paraşütsüz Atlayış

çok anlamaktan doğuyor sancım

bilincimi kaçırıyorum dikenli teller atlasından

gözlerimde asidik bir bulutla dolaşmayı anlatamadım çünkü 

iradem dışında ağlamaktan bıktım inan

kelimelerden can bulduğum

lav adasında kelimesizliğe sürülüyor canım

bir o kadar mevsimsiz

bir o kadar ilaçsız

bir o kadar ah

bir o kadar can darda

kuyularda ipsiz

düşerken dipsiz

ben alıştım

babamın yandığı o yangınlarda külleri yutmaya

ellerim titremese kimsenin ikna olacağı yok kayboluşuma

bir sana duvar demeye

bir de kendime sızı demeye çok yoruldum

zihnimi feragat ettirdim yolundan

mide bulantım eşlik eder ancak sen fikrime

ve işte

bizim birkaç cevapsız çağrılık hatrımız kalmıştır birbirimizde

hiç bilmezsin

hiç bilmedin

coralan daha yakınımdır senden

söylediğin mutsuzluk 

ve 

yaşadığın mutluluk nasıl zıt düşüyorsa birbirine

öyle paralel düşüyorum dünyaya

sıyrılıyorum

yükseliyorum

ve paraşütüne bile güvenmeyen bir atlayıcı olarak bırakıyorum kendimi boşluğa

bu sıkışıklık arasında

kürdan görevi görüyorum yalnız

ruhumun kalıntılarını temizliyorum tenimden geldiğince

kuş bile uçar da

o kervan dibimden geçer

dönüp de göz göze gelmem tek bir insanla

saçlarım uzar

öyle isterim ki uzasın

perdem olsun, paravanım

o kuş uçar da 

vurulur önüme düşer

sancısı kalır gecelerime

kanadı kırılmanın şiirini yazıp duran

kalbi sargısından kanayan bir kızın türküsünü kimse bilmez

siz hep buhran koyarsınız onun adını

gençlik buhranı

ben bu yaşlı ruhumu nereye gömeceğimi

nasıl uçacağımı bilemem

ben Anka

küllerimden doğmuyorum

küllerime boğuyorum kalbime yaklaşanı

güçlü ol

 elimde yoksa etimden  verdim çünkü o hayvan gibi

ağırlığın omuzlarımı geçti

alnımda, şakaklarımda Doğu şehridir o
dilini konuşmaya herkesin cesaret edemediği

bilmezsin nasıl yaşanır

uzaktan Ağrı denir adına
teniyle birlikte kalbini karartmaya mahkum edilir
kendine her sabah verdiği mecburi sözlerle

sen gibi bakıyorum işte al
gözlerimdeki düşüşe adını veriyorum
gel seni benden al

değiştim, aynıyım diyen o yazarın 

kanadığı yerden
birkaç kişilik
parçalarla
...
..
.

Yarım, Her Şey Gibi

ala, yerim dardır

kabullendim çözüm aramak boşunadır kanmışlığımıza

ama andımdır

bu susamışlığımızın hesabını sormak

nabzımın sesinin benden önce ulaştığı iskelede

ıslak alnımın arzusu dudakların

bu kokuyu tenimden silmeye çokça sular yetmedi

taşıdım su

daldım deniz yetmedi
boğuluyorum

inanmazsan gel bak siyahtır kanım

tenim ellerimi doğurmak istiyor yeni baştan

parmaklarım ve tırnaklarım

saçlarım ve yıprandıklarım

yollarım ve kırıklarım

nereye gittiğinin ne önemi var şiirin

benden geldiği bellidir ne olsa

ne olsa adımız sanımız mühim değildir

bu ölüler coğrafyasında

sanki hardal rengi bir kazak giysem

hiç mutsuz görünmezdi gözlerim

atılan ilmeklerin sanki

mutluluk gibi birkaç duyguyla alakası vardı

ayaklarım çıplak

kalbim kadar

kalbim de işte

üşür ayaklarım kadar

ne yazık

bir yangından medet dileniyorum

arlanacağım da yok bu ateşten

bulunacağım da yok bu kuytuda

ala

Mide Bulantısıyla Alakalı Şeyler

buraya beni getiren bacakları ve kalbi sıska çocuk

burnunda eskimeyen yosun kokusu

anason diyor şimdi adına

kulağındaki uğultuyu karşısına koyup

kendi içine konuşan

kalbinin odacıklarını aç çocuk diye bağıran içine

elinde kaderinin çubuğunu savuşturup duran

ateşe tutan onu ha'bire

yangınlara

ayaza

tutulmalara

gel gitlere

şu kalbinden geçen nasıl başkaysa

dilinin söylediği nasıl başka

gitmek isteyip de kalmaya zorlandığım tüm hayatların ezberidir

birkaçtır düşüyorum

yakalanmamak için sana

kaçıyorum kendimden

ve tutsaklık ne kadar uzaksa işte bana

koparamadığım iplerin tümünün ismisin

şimdi bir çocuk tutarsızlığıdır

konuları eline yüzüne bulaştıran

başımın gürültü bi mide bulantısı

imlam mı kalmış ki her şey şaşıyor

tenimi boşluğa çeken ürperme

limanlar kadar doluyorum artık

yüzümde eski

çok eski bir filmden kalan buruk gülümseme

duyup duyacağın bu kadardır işte

uyacağın yoktur şu ahengime

ve benim bozulan her ahenk için

 bir çelenk göndermişliğim vardır

dağların birinde sönmeyen bir ışık ben

merak edilip de yoluna düşülmeyen

benzin döküp

karbonmonoksit soluyorum tam da bu yüzden

afiyet olsun ciğerlerime

hiçbir ölüş bireysel değil

sevdanın karalığı solunumumla alakalı

senin maviliğinin su oluşumla ilgisi kadar

bir şiir kaç gün kanar

bana bir cevap lazım tüm sorularım kadar

yakamoz

ışıltını görüp de derinini merak eden yok

ben ise

soluksuz kaldığın tüm hayatlar için

oksijen üflüyorum teninden içeri

tüm cüretimi Ay'dan alıyorum

bir yangın başlatıp

ortada bırakıyorum kendimi

akrepçilik oynuyorum eski bir alışkanlıkla

yakamoz

şakaklarım ağrıyor 

gel dişlerimi birbirinden ayır

dudaklarına kenetle

vakit yoktu ki içimi eteklerime dökseydim de öyle gelseydim

yoktu ki yer kendi içimde biraz daha esneyim

yakamoz

yüzeye çıkamıyorum artık

illegal ve uyumsuz bir pankart gibi duruyorum kendi hayatımın ortasında

yakamoz

ellerin kopmasın ruhumdan

Kaburgamın Altında Kazı Çalışması Var

vücudumdan hikayeleri topla

ben iğneyle kazıdım

sen çiçek tozlarıyla öp

kimsenin aklına gelmez iyilikleri aşı yapmak

rüzgar kadar aklım yok

nereye eseceğimi bilmiyorum

onlar hep gerçeği duyduklarında sanıyorlar ki melankoli 

sen anla

o duvara şiirden çok daha fazlasını bıraktım

gör artık

biraz da sis

odamın görüntüsü

bir de damarlarımın gürültüsü ki bahsetmek istemiyorum bile

boğazıma takılan telvenin

kırk yıllık sancısı

tıbbi günlüğümde hepinizden bir miktar ömürlük yaralar

dedim ki

kimse için kılı kırk yarma artık

ki maviyi kırmızıdan ayırmaya çalıştığım o Çarşamba

ben ne kadar koştumsa

siz o kadar içime kovaladınız

içe dönük bir çocuk rahatsızlığıdır bu

neşter değdirmek yasak

o 

Neşet söyler durmadan

dedim ki

kaç gün lazım tamam olmamıza

mesela ben

ne eksikse aldım bu şiiri oraya koydum

aldım şiiri kafama koydum

başımın üstünde Yeni Ay

eskide kalan her şeyi istedim ondan

Ay'dır

aklı karışmıştır bi'evren gezegenden

aldım Ay'ı kafama koydum

sen artık

çiçek tozlarıyla öp beni bir an evvel

çiçek açayım ben

tohumlarımı dağıttığım her toprak için

bi'rüyadan uyandır 

adapte et 

ben bu çağın çok gerisinde kalmış

ruhunu bin yıl kere yaşlandırmış gibiyim

de ki

bak bu senin kalbin, çok iyi bak ona

diyeyim ki

bak benim elim, ayağıma dolaşmaya meyilli

yardım et bana

 biçmek için inan çok uğraştım

yine de neden eğreti durur şu huzur üstümüzde

bir gün

mesela ben

ben demeyi bıraktım

görmezden gelince görmez kendini de kaybolur sandım

Ihlamur altında ağlarken buldum onu

o ki

yaralarına pansuman yapılsın diye dizlerini kanatan

bir çift patik lazımdır ayaklarından yüreğine kadar ısınmak için

zor değil

zor hiç değil

açtığım çukurun başında durdum

öylece durdum işte 

dedim ki

kaç kırık kemik daha lazım artık koşmamak için

o kapılar sen çalasın diye değil

kırılmaktan sıkılınca kopmaya başladım sonra

dedim ki

kopmak lazımmış; yaşamak için

Kayboldum

göz çukurlarıma hamam böcekleri doluyor

beni kurtar artık bu iplerden

izahım yok

ağzımda dün akşamdan kalma 

ekşi ömür tadı

tutarlılığıma kızıyorum

ki değişsin artık onun da rotası

gözeneklerime toprak örtüyorsam tamam

toprak kaplıyorsa tenimi eyvah

bir dal daha kaldı

içimi bağırmaya

o gemi yolculuğunu unutmadan hiç

gözümü o yeşilden hiç ayırmadan

hiç kızmadan

ama kırılmaktan kopamadan

ben kırılsam kendi içime dönerim

benim kolumu bacağımı bükme

çiçeklerle açılsın

sen diye ektiğim tohumlarım

dün içime doğru kusarak

bağlanmak yok dedim

muştusudur gururumun

öyle söz verdim

bu eve mektup gelmez

bu sokağa sapmaz ayaklarn

bu pencereyi güneş ısıtmaz

bak 

esinlendiğim ne var kendimden başka

ben

omurgası betona eğri çocuklar gibi

toprağa düşen o koparılmış yaprak

baş dönmeleri filiz verir dalımdan

bul beni

ben bu kalp ağrısıyla ne yapacağımı bilemem

çok koşarım içimin sıkıntısıyla

dizlerim üzülür

beni görüp de gülenlere darılmam da

bir dal gibi ortada

şarkının tam ortasında

o filme hiç başlamadan

o hikayeyi hiç okumadan

o tepeye hiç çıkmadan

o suya hiç dalmadan

o sonu hiç yaşamadan

bırakıp gidilmekten hangi şiir doğmaz

ben bu kente bir daha gelmem

o yeşil bir daha mavi kusmaz

zaten garların gülmek için ağızları yoktur 

biz aldanmışızdır

başımızın dönmesine sarhoşuzdur

kanmışızdır

inanmak istediğimiz ne varsa

hadi 

şiire meyilim hayattan da

sana meyilim ne diye

bul beni

meyillerimden buda

ben yine genzimdeki biraz su biraz kanla

kalayım bir başıma

dilimdeki demir, pas tadıyla

diyeyim ki

bir, birdir

düz, dümdüz bir çizgidir yalnızlığıyla

sevmeyeyim matematiği yeniden

şimdi

şiir yazdığım bu kalem bitse

yeni bir acı başlar mürekkebin son değdiği yerden

acının tadını beğenmiş gibi olursun sen

bilirsin

gören gözün inşası acıdandır

sonra

ben aynı hikayeyi anlatmaya başlarım

derim ki

bitmek, sonlanmak tamam da

sondan sonraki başlangıçta bul beni

bul

çünkü ben bu kadar şiirle

ne yapacağımı bilemem

Daldan Dala mı Şiir

yörüngemde Ay 

ben Dünya değilim

bir gün devran döner

dünya isteklerimle evrilir

tükeniyor kalem

tükeniyor mürekkep de

vazgeçmek istemiyorum her şeye yenilip

şansımı da sizden yana kullandım

kalmadı hiçbir şeyim

ben de haz aldım yokluktan bilenip

ilkokula başlamadan yıpranmaya başladım

o kabuklar da kalktı ve yerine yeni yaralar açıldı

arkadaşım yok diye ağlamadım

vardı çünkü kalem kağıt

akşam olunca siz oyuna ben yatağa koşardım

gökyüzüne anlatılacak hayallerim vardı

rüyalarıma çağırdım

hissiyatımdan peygamberim sanırdım

dahası

açılıyor kapı

kırılıyor kapı

yerde camların kırıkları kalır

dişlerimi sıkmasam taşıyor sabrım

ara öğünlerin yerini antidepresanlar alır

bulanıyor aklım

bu yaşananlar hangi günahın hakkı

soruyorum

buz gibi donuyorum

su gibi taşıyorum

ateş gibi yangınım da

neden ırmaklarım denizlere kavuşmuyor

başım dik 

boynum eğilmez

sivri dilim

bu yüzden hiç sevemediniz beni

statünün üstüydünüz

gözünüzde üstündünüz

kendime döndüm yüzümü  de

öyle buldum özümü

ve

sizinki efendilik ise

benim olsun serserilik

işe yaramaz kelimeler

şairlik meslek değil

ne bilirsin cümlelerle yüreklere girildiğini

mevsim güz

kalp cüzzam

ve makam hüzzam

senin de dinmez de acın

çocukluğun okul bahçesinde unutulsa

arkama alacağım bir şey yok rüzgardan başka

aşktan bahsedene dedim diye aşeka

bu yüzden yalnızlığım da aşikar

bilir misin

içini toprağa dökmeyi

bir bez parçasını damarına denk getirip

onu canlı sevmeyi

ses tellerin kopana dek istemeyi

nasıl vazgeçeyim ki her şeyi defedip

bir morg kapısında çocuk ruhumu değiştim şairle

şiirle ağladım

yaşımın yetmediği yerde

kalp kanser olunca şifa da yok derde

inancımı da yitirmedim

umudumu huy edinip

öfkelendiğim ne varsa

şiirdir dedim

bacaklarım alçıda

kalbim kırık

ve hızla akıyor dünya algılarım sağır

beni eksik bırakan da

bugün fazlalığımdan alır

ve size koşacağımı sandığınız her kırığım yen içinde kalır

bugün şiir okuyorum dünya

kulakların sağır

bu gece yanıyorum dünya 

adım olsun ağıt

bu şiirde kanıyorum dünya

sızısı sana kalır.

Can

şah damarıma kuruldu salıncaklar

oynanan her oyun tehlikeli

ben elektrik tellerinde yaşıyorum

yaşamak denilirse

ölü kuşlar mahallesine düşüyorum her gün

tırnak aralarımda biriken kanla

parmak uçlarımda biriktirdiğim şifayı yarıştırıyorum

hayat bulmuyor güvercinler

dargınlığım

sokaklar açken doyanlara değil

sokakları hepten yok sayanlara

ikiyi ikiye bölüp

bire pay eden

tıka basa doyulan ne varsa hepsini kusuyorum

uykumdan uyanırken

çocuk yaşta ölen bir hikayenin 

dinginliğini taşıyorum

siz

büyüyememek diyorsunuz buna

çok büyümek

çizginizi tutturamıyorum

adına doğar sanıyorum insan

can kendi selinde boğuluyor

canı sulardan kurtarıp can evime sokuyorum

hikaye hiç mutlu sonla duraksamıyor

sizin elleriniz yok mu

orada nasıl birikmez şefkat

niçin okşamadınız kırgınlıkları

vücudumdaki yanıkları kazıyarak yazdığım bir şiir

acılarla kıyaslanıyor yine

yabancı acılarla

oysa çok küçükken kesmiştim saçlarımı

toprağa ekmiştim uçlarını

yeni bir ben büyüsün diye

yüzü koyun uzanıp sonra

büyümeye ağlamıştım

ruhumun toprağını işte böyle suladım

yanık uçlu kağıtların çocuğu

ilkokul bahçesinde unutulmuş çocukluğu

susmaların anlatıcısı

kuytularda boşaltır yen içini

mezarlıktır da orası

ah demeden büyür

eski ruhlar bahçesi

kanserlerini duygularının neşteriyle kazır

öpmek istediğim gözlerinizi yumdunuz

bir açık görüşte bırakıp çocuk yaşımı

gardiyanlardan kaçırdım

kaslarım yırtılmak pahasına

şiir kusmaya yemin ettim

tüm adaletsizliklere karşılık

şiir söz silahtır deyip

sesimi öptüm gürleşip iyi olsun diye o

Su

uykumdan uyandım yüreğimin sıkıntısından

dedim ki

bundan şiir olmaz mı

unut diye yazmadım ki hiçbir şiiri

umut diye yazdım

bu hüzün kokan ruhu tütsülerle kapladım

balkondan sarkıttım baş aşağı da

geçmedi kokusu

hayatımın dalgalandıkça bulanan sularında

kendi canımın pazarında

çürük diye tezgah altına terk ediyordum ruhumu

içimde yarattığınız dalganın içinde

yine size doğru kulaç atıyordum

uykularımda sıktığım yumruklarımın bıraktığı

derin tırnak izleri arasında unutuyordum onu

ben sarı yağmurluk giysem

Yaz geliyordu

göğün gözünden düşüyordum

nedenini hiç bilmeden

hep sorarak

eksilmesin

size benzemesin diye uzaklara kaçırıyordum sevgimi

siz buna mesafe diyordunuz

hiç anlamaya çalışmıyordunuz

ben de bir Turgut şiirinin peşine takıp

acıtıyordum sevgimi

yandıkça biteceğine közlenen

 bir ateşin dumanını üflüyordu kulağıma ıslıkla

burukluğun şarkısını ezberlediğimden

başka türlüsünü bilmiyordum

hayat devam edecek de

ben içinde hep noksan kalacakmışım gibi

yarım

sevgisiz

kursakta

ve kursakta kalan her şey

bir odun daha atacaktı bu sonsuz yangına

Işık Yak, İzi Kalsın

Bir dönem bedenimi karanlıklara sürmüştüm.

Artık ruhumu gölgelerden kaçırmak için neredeyse ona ışık tutacağım.

Karanlıktan korktuğum kadar ışığı kapattığım günler de oldu.

Bazen neredeyse gündüz vakti ışık yakacağım.

İşte onun acıklı olmamak için direnen buruk hikayesi budur. Neden ışık açmak değil de ışık yakmak der, can acısı buradadır. Işıldamak için yanmak gerekir çünkü ona göre.

Canımı ateşlerin ortasından çekebilseydim, kendi dudaklarımdan öperdim. Nefesime kuvvet, daha kaç yangın üfleyeceğim, yolum bilir.

Yoluma döktüğüm kaç iyi ki kaç keşke var, bedenimi sürdüğüm karanlık şahittir işte. 

Bazı zamanlar mecazen değil, gerçek anlamda kemiklerim ağrır. Kaç sabah doğurdum ağrılar içinde kaburgamdan, kaç kemiğim yen içinde kaldı, kimseler duymadı. Acımı yüzümden kimseler görmedi.

Ruhum sıkıldı bir aralar epey, onu uykulara teslim ettim. Uyuyunca geçer sandım. En azından zaman... Şimdi hem sıkıntıdan uyuyamıyor, hem uyuyamadığına sıkılıyor. 

Kalın kazaklar örmek isterdim ona, o ölmesin diye artık. Haroşa bir hayatın içinde saklansın, görmesin onu dünya diye, bir ters bir düz kazaklar örmek isterdim.

Çırpınırken görseniz onu, aktris sanırdınız. Bir oyunu var diye düşünür, yalnızca izlerdiniz. Kimsenin aklına salonun ışıklarını yakmak gelmezdi. O ise şöyle derdi kanlı kanatlarını çırparken size. ''Ben bir martıyım'' Alkışlayacak olurdunuz belki onu, utanırdı. Şöyle derdi size: hayır hayır,  ben hiçbir şeyim!

Önceden canımın acısı için birilerine koştururdum onu. Can ferahlığı için dost aratırdım acısına. Şimdi kimselere gitmesin diye uzun uzun tembihliyorum. 

Önceden, öncesi ve sonrası diye ikiye ayırır hayatımı, kendime anlatırdım; kendimle konuşmak olsun diye. 

Şimdi sesim yüksek çıksın istiyorum, konuştuğum kendime kalmasın. 

Ben bu dünyaya göz altları kızarmış şiirler bırakmak istiyorum. Okundukça o şiirler, karanlıktan ışıldamak. Ne kadar yandığım hatırlanarak...

vertigo

başıma söyleyin

dönmeyi bıraksın artık

bu türkünün yanıklığı bizi sarhoş etmesin

koynumdaki baş dönmesi senden

ben böyle ağzı ve başıbozuk bir şarkıyken

kimse diline takmaz beni

sonsuzlukta unutulmuş yalnız bir şarkı

umudun elçilikleri bombalanmış

ağzımda eski bir aşktan kalan küf tadı

mahallemde çocuk sesleri eksilmiş

Bahar çiçeklerime kırağı düşürmüşsün

ben kendimi bulamıyorum

Merkür retrosunda yedi yıl kere çekildi ruhum

hiçbir gezegen kabul etmez eksenine beni

kırılmaya kaburgamdan başlıyorum artık

kaburgam bıçak 

kaburgam kabristan

hikayeler taşıyorum vücudumda dövme diye

kan karışıyor mürekkebe

mürekkep dağılıyor hayatımın her yerine

çocukluğumun eksik zamanlarını

gençliğimden arttırarak tükettiğim bir ömür

öyle içilmez

 ama böyle yanılır diye kafa tutuyorum herkese

topladığım çiçekler kadar soluyorum sonra

okuduğum şiirler kadar kusuyorum

radyodaki o türkü hiç bitmiyor

Sargı

birlikte...

hepinizden içliyim 

çünkü

çocukluğum sizinki kadar kolay geçmiyordu

ben de yazdıklarıma şiir deyip şiirlerimi yakıyordum 

şimdi yandıklarımı yazıyorum

siz de

olamadığınız ne varsa

hepsine bok atıyorsunuz

bu kültür böyle

derin çocuklar yetiştirir

hepsinin de vardır illa bi derdi

hepsi de yollarda gelişir

ne ağlayacak diz

ne dayanacak omuz

direnmeyi de yine kendinden öğrenir

yoluma eşlik edecek milyarlar yok

fakat tahmin edersin kimlerle yürüdüğümü

 dayanağım yok

kendim yarattığım dayanaklar da elbet kimsesizliğinden kudretlenir

ben 

ilkokulda cebimde şiirler biriktiriyordum

Ali’yi ata baktırırken öğretmen

Nazım’dan memleket şiirleri ezberliyordum

ve demir kapının önünde

ailenin elinden tutmayı beklerken sen

biz süngüsü düşsün diye demir parmaklıklar gözlüyorduk

görüş günü gelir

gülüş kalbinin zırhı sıkıntıları orada erit

sakla şiirlerini annen görmesin

sayfalarda kelimeler seni ele vermesin

ölümü yazdığımda yediydi yaşım

ha bir de evimde kaygıyla pişiyordu aşım

bir kelime daha fazla yazmaya gayret ediyordum

o da söküklerimin yaması oluyordu

kırtasiye önünde bekle nöbet yılma hiç

bir oyuncağı aldırmak günler sürüyordu

taşlar temizliyordum yaramdan

travmalar da yaralarla büyüyordu arkamda

öğrendim sonradan

büyüklerin hatalarının çocuklar ödüyordu bedelini

baba ver elini, ver elini baba

içimde yeni intiharlar büyütüyordum

öğrendiğinde ağlayan  gözlerinden içimi dağıtacak yeni bombalar bekliyordum

ilkokul öğretmenimden  senden insan olmaz gibi cümleler duyuyordum

fakat

biliyordum sokaklarda sabahların ayazını

ve şimdi bir halttan haberi olmayan beni eleştirmeye kalkmasın

ağla saklasın

sus da duymasın

hepsi de zamanla olacak hırsın

tırnaklarının dnası bi gece kaldırımlara kazınır

balkon altında beklerken adam beni eli silahlı

yine kulaklarımı müzikle tıkıyordum

istediğim yeni dünya  anlatılıyordu kulaklığımda

o gün sırt çevirmiştim yaşamak sancısına

gitmişti ağrıma

ben de yalan hikayeler uydurup

anlatırken kanmıştım onlara

yürüdüğüm yol da hiç değişmedi

ben büyüdüm

ve inandıramazsın gelişmenin değişmek olmadığına

bekle anneni  belki bir gün gelir

o gün öğreneceksin ilaçların hiçbir ağrıyı kesmediğini

eğilmesin yüzün

koluna polisler girdiğinde yine

gülecektir yüzü

defterler taşımadığında bu yükü

spreyle duvarlara ciğerimdekileri döküyordum

bi meselem var bi meselem derin

kimse bu yüzden ilgilendirmiyor beni

Gürültülü Bi'Aşk

aşıktım

ve bunu gizleyemiyordum

anlaşılması için gözümden gelen ne varsa yapıyordum; istemeden

kirpiklerimin hareketleri kodluyordu

ben a ş ı ğ ı m, ben çok...

bu taşikardiyi tanımak istiyordum

nasılsa çokça adı geçiyordu tıbbi hikayemde

hikayemin hayatına değmişliği vardı nasılsa

kirpik alfabesi

ten sarhoşluğu

kaldırım taşları

kasıklarımdan, şakaklarımdan, bileklerimden yükselen nabzın sesi

gürültülü bi' aşk

ben ise tedavülden kalkmaya direnen neşeli çocukluk şarkısı

eski bi'ruh

eski, ürkek, yalın

yakalanacağımdan korkuyordum

hareketlerim beni ele verir diye

ellerimi ceplerimde saklıyordum

ellerimi avuçlarımda gizliyordum

bi'sokak

dar, huzurlu, sarı ışıklı

pencerenin önüne park etmiş, bekleyen bir araba

ben bu bekleyişi yakından tanıyordum

Kadıköy İskelesi

Ortaköy'de köprü ışığı

işte böyle hikayeler anlatıyordum şarap kadehinin arkasında yatan kediye

ki sarhoşluk dağılsın

kimse aşkı saklayacak diye hücrelerine işlememeli

buz mavisi gözlerden akan birkaç damla yaş

tuz katmaktır mezeye

nedendir ki o tuz hep yaralara basılır kedinin hikayesinde

camdan baksan deniz

sinir hastalıkları kliniği

camda beklesen geçer belki

ben aşığm

 dolaba sebzeleri yerleştirirkenki heyecanıma borçluyum bu aşkı

kimseden emanet alınmamış

kimseye benzemeyen

ne birinden gelen

ne andıran bi kimseyi

tutkusunu beklentisizliğinden alan

uykuları bölen bir telefon çınlamasına

İstanbul'un her sokağına biraz anı dağıtacak kadar geniş yürekli bir aşk

dudakları kanatan

bir gece Kadıköy'ün en izbe barını ararken burun buruna geldiğim bir aşk

ense kökünden kuyruk sokumuna kadar sızlayan 

artık anlaşılmaktan o kadar da korkmayan

bilinmek için gözünün önünde oynayan tüm oyunları

ve senin varlığınla

üçüncü tekillerden

üçüncü çoğullardan

sokaklardaki ayıplardan

yöneltilen sorulardan

iki kişilik utanan, iki kişilik kaçış arayan

ve ayrıcalığını tekellere kaptırmaya direnen

aşk

çene uyuşukluğu

Ortaköy sapakları

kibrit

ateş

yanmak

İlkbahar'a yakışmayan bi' son

yaz meltemi

inceliğinden çatlamış kadeh

pencereye sırt dönmüş kedi

tenden silinen

bir

aşk

sızı