Can

şah damarıma kuruldu salıncaklar

oynanan her oyun tehlikeli

ben elektrik tellerinde yaşıyorum

yaşamak denilirse

ölü kuşlar mahallesine düşüyorum her gün

tırnak aralarımda biriken kanla

parmak uçlarımda biriktirdiğim şifayı yarıştırıyorum

hayat bulmuyor güvercinler

dargınlığım

sokaklar açken doyanlara değil

sokakları hepten yok sayanlara

ikiyi ikiye bölüp

bire pay eden

tıka basa doyulan ne varsa hepsini kusuyorum

uykumdan uyanırken

çocuk yaşta ölen bir hikayenin 

dinginliğini taşıyorum

siz

büyüyememek diyorsunuz buna

çok büyümek

çizginizi tutturamıyorum

adına doğar sanıyorum insan

can kendi selinde boğuluyor

canı sulardan kurtarıp can evime sokuyorum

hikaye hiç mutlu sonla duraksamıyor

sizin elleriniz yok mu

orada nasıl birikmez şefkat

niçin okşamadınız kırgınlıkları

vücudumdaki yanıkları kazıyarak yazdığım bir şiir

acılarla kıyaslanıyor yine

yabancı acılarla

oysa çok küçükken kesmiştim saçlarımı

toprağa ekmiştim uçlarını

yeni bir ben büyüsün diye

yüzü koyun uzanıp sonra

büyümeye ağlamıştım

ruhumun toprağını işte böyle suladım

yanık uçlu kağıtların çocuğu

ilkokul bahçesinde unutulmuş çocukluğu

susmaların anlatıcısı

kuytularda boşaltır yen içini

mezarlıktır da orası

ah demeden büyür

eski ruhlar bahçesi

kanserlerini duygularının neşteriyle kazır

öpmek istediğim gözlerinizi yumdunuz

bir açık görüşte bırakıp çocuk yaşımı

gardiyanlardan kaçırdım

kaslarım yırtılmak pahasına

şiir kusmaya yemin ettim

tüm adaletsizliklere karşılık

şiir söz silahtır deyip

sesimi öptüm gürleşip iyi olsun diye o

Su

uykumdan uyandım yüreğimin sıkıntısından

dedim ki

bundan şiir olmaz mı

unut diye yazmadım ki hiçbir şiiri

umut diye yazdım

bu hüzün kokan ruhu tütsülerle kapladım

balkondan sarkıttım baş aşağı da

geçmedi kokusu

hayatımın dalgalandıkça bulanan sularında

kendi canımın pazarında

çürük diye tezgah altına terk ediyordum ruhumu

içimde yarattığınız dalganın içinde

yine size doğru kulaç atıyordum

uykularımda sıktığım yumruklarımın bıraktığı

derin tırnak izleri arasında unutuyordum onu

ben sarı yağmurluk giysem

Yaz geliyordu

göğün gözünden düşüyordum

nedenini hiç bilmeden

hep sorarak

eksilmesin

size benzemesin diye uzaklara kaçırıyordum sevgimi

siz buna mesafe diyordunuz

hiç anlamaya çalışmıyordunuz

ben de bir Turgut şiirinin peşine takıp

acıtıyordum sevgimi

yandıkça biteceğine közlenen

 bir ateşin dumanını üflüyordu kulağıma ıslıkla

burukluğun şarkısını ezberlediğimden

başka türlüsünü bilmiyordum

hayat devam edecek de

ben içinde hep noksan kalacakmışım gibi

yarım

sevgisiz

kursakta

ve kursakta kalan her şey

bir odun daha atacaktı bu sonsuz yangına

Işık Yak, İzi Kalsın

Bir dönem bedenimi karanlıklara sürmüştüm.

Artık ruhumu gölgelerden kaçırmak için neredeyse ona ışık tutacağım.

Karanlıktan korktuğum kadar ışığı kapattığım günler de oldu.

Bazen neredeyse gündüz vakti ışık yakacağım.

İşte onun acıklı olmamak için direnen buruk hikayesi budur. Neden ışık açmak değil de ışık yakmak der, can acısı buradadır. Işıldamak için yanmak gerekir çünkü ona göre.

Canımı ateşlerin ortasından çekebilseydim, kendi dudaklarımdan öperdim. Nefesime kuvvet, daha kaç yangın üfleyeceğim, yolum bilir.

Yoluma döktüğüm kaç iyi ki kaç keşke var, bedenimi sürdüğüm karanlık şahittir işte. 

Bazı zamanlar mecazen değil, gerçek anlamda kemiklerim ağrır. Kaç sabah doğurdum ağrılar içinde kaburgamdan, kaç kemiğim yen içinde kaldı, kimseler duymadı. Acımı yüzümden kimseler görmedi.

Ruhum sıkıldı bir aralar epey, onu uykulara teslim ettim. Uyuyunca geçer sandım. En azından zaman... Şimdi hem sıkıntıdan uyuyamıyor, hem uyuyamadığına sıkılıyor. 

Kalın kazaklar örmek isterdim ona, o ölmesin diye artık. Haroşa bir hayatın içinde saklansın, görmesin onu dünya diye, bir ters bir düz kazaklar örmek isterdim.

Çırpınırken görseniz onu, aktris sanırdınız. Bir oyunu var diye düşünür, yalnızca izlerdiniz. Kimsenin aklına salonun ışıklarını yakmak gelmezdi. O ise şöyle derdi kanlı kanatlarını çırparken size. ''Ben bir martıyım'' Alkışlayacak olurdunuz belki onu, utanırdı. Şöyle derdi size: hayır hayır,  ben hiçbir şeyim!

Önceden canımın acısı için birilerine koştururdum onu. Can ferahlığı için dost aratırdım acısına. Şimdi kimselere gitmesin diye uzun uzun tembihliyorum. 

Önceden, öncesi ve sonrası diye ikiye ayırır hayatımı, kendime anlatırdım; kendimle konuşmak olsun diye. 

Şimdi sesim yüksek çıksın istiyorum, konuştuğum kendime kalmasın. 

Ben bu dünyaya göz altları kızarmış şiirler bırakmak istiyorum. Okundukça o şiirler, karanlıktan ışıldamak. Ne kadar yandığım hatırlanarak...

vertigo

başıma söyleyin

dönmeyi bıraksın artık

bu türkünün yanıklığı bizi sarhoş etmesin

koynumdaki baş dönmesi senden

ben böyle ağzı ve başıbozuk bir şarkıyken

kimse diline takmaz beni

sonsuzlukta unutulmuş yalnız bir şarkı

umudun elçilikleri bombalanmış

ağzımda eski bir aşktan kalan küf tadı

mahallemde çocuk sesleri eksilmiş

Bahar çiçeklerime kırağı düşürmüşsün

ben kendimi bulamıyorum

Merkür retrosunda yedi yıl kere çekildi ruhum

hiçbir gezegen kabul etmez eksenine beni

kırılmaya kaburgamdan başlıyorum artık

kaburgam bıçak 

kaburgam kabristan

hikayeler taşıyorum vücudumda dövme diye

kan karışıyor mürekkebe

mürekkep dağılıyor hayatımın her yerine

çocukluğumun eksik zamanlarını

gençliğimden arttırarak tükettiğim bir ömür

öyle içilmez

 ama böyle yanılır diye kafa tutuyorum herkese

topladığım çiçekler kadar soluyorum sonra

okuduğum şiirler kadar kusuyorum

radyodaki o türkü hiç bitmiyor