göz çukurlarıma hamam böcekleri doluyor
beni kurtar artık bu iplerden
izahım yok
ağzımda dün akşamdan kalma
ekşi ömür tadı
tutarlılığıma kızıyorum
ki değişsin artık onun da rotası
gözeneklerime toprak örtüyorsam tamam
toprak kaplıyorsa tenimi eyvah
bir dal daha kaldı
içimi bağırmaya
o gemi yolculuğunu unutmadan hiç
gözümü o yeşilden hiç ayırmadan
hiç kızmadan
ama kırılmaktan kopamadan
ben kırılsam kendi içime dönerim
benim kolumu bacağımı bükme
çiçeklerle açılsın
sen diye ektiğim tohumlarım
dün içime doğru kusarak
bağlanmak yok dedim
muştusudur gururumun
öyle söz verdim
bu eve mektup gelmez
bu sokağa sapmaz ayaklarn
bu pencereyi güneş ısıtmaz
bak
esinlendiğim ne var kendimden başka
ben
omurgası betona eğri çocuklar gibi
toprağa düşen o koparılmış yaprak
baş dönmeleri filiz verir dalımdan
bul beni
ben bu kalp ağrısıyla ne yapacağımı bilemem
çok koşarım içimin sıkıntısıyla
dizlerim üzülür
beni görüp de gülenlere darılmam da
bir dal gibi ortada
şarkının tam ortasında
o filme hiç başlamadan
o hikayeyi hiç okumadan
o tepeye hiç çıkmadan
o suya hiç dalmadan
o sonu hiç yaşamadan
bırakıp gidilmekten hangi şiir doğmaz
ben bu kente bir daha gelmem
o yeşil bir daha mavi kusmaz
zaten garların gülmek için ağızları yoktur
biz aldanmışızdır
başımızın dönmesine sarhoşuzdur
kanmışızdır
inanmak istediğimiz ne varsa
hadi
şiire meyilim hayattan da
sana meyilim ne diye
bul beni
meyillerimden buda
ben yine genzimdeki biraz su biraz kanla
kalayım bir başıma
dilimdeki demir, pas tadıyla
diyeyim ki
bir, birdir
düz, dümdüz bir çizgidir yalnızlığıyla
sevmeyeyim matematiği yeniden
şimdi
şiir yazdığım bu kalem bitse
yeni bir acı başlar mürekkebin son değdiği yerden
acının tadını beğenmiş gibi olursun sen
bilirsin
gören gözün inşası acıdandır
sonra
ben aynı hikayeyi anlatmaya başlarım
derim ki
bitmek, sonlanmak tamam da
sondan sonraki başlangıçta bul beni
bul
çünkü ben bu kadar şiirle
ne yapacağımı bilemem
