vücudumdan hikayeleri topla
ben iğneyle kazıdım
sen çiçek tozlarıyla öp
kimsenin aklına gelmez iyilikleri aşı yapmak
rüzgar kadar aklım yok
nereye eseceğimi bilmiyorum
onlar hep gerçeği duyduklarında sanıyorlar ki melankoli
sen anla
o duvara şiirden çok daha fazlasını bıraktım
gör artık
biraz da sis
odamın görüntüsü
bir de damarlarımın gürültüsü ki bahsetmek istemiyorum bile
boğazıma takılan telvenin
kırk yıllık sancısı
tıbbi günlüğümde hepinizden bir miktar ömürlük yaralar
dedim ki
kimse için kılı kırk yarma artık
ki maviyi kırmızıdan ayırmaya çalıştığım o Çarşamba
ben ne kadar koştumsa
siz o kadar içime kovaladınız
içe dönük bir çocuk rahatsızlığıdır bu
neşter değdirmek yasak
o
Neşet söyler durmadan
dedim ki
kaç gün lazım tamam olmamıza
mesela ben
ne eksikse aldım bu şiiri oraya koydum
aldım şiiri kafama koydum
başımın üstünde Yeni Ay
eskide kalan her şeyi istedim ondan
Ay'dır
aklı karışmıştır bi'evren gezegenden
aldım Ay'ı kafama koydum
sen artık
çiçek tozlarıyla öp beni bir an evvel
çiçek açayım ben
tohumlarımı dağıttığım her toprak için
bi'rüyadan uyandır
adapte et
ben bu çağın çok gerisinde kalmış
ruhunu bin yıl kere yaşlandırmış gibiyim
de ki
bak bu senin kalbin, çok iyi bak ona
diyeyim ki
bak benim elim, ayağıma dolaşmaya meyilli
yardım et bana
biçmek için inan çok uğraştım
yine de neden eğreti durur şu huzur üstümüzde
bir gün
mesela ben
ben demeyi bıraktım
görmezden gelince görmez kendini de kaybolur sandım
Ihlamur altında ağlarken buldum onu
o ki
yaralarına pansuman yapılsın diye dizlerini kanatan
bir çift patik lazımdır ayaklarından yüreğine kadar ısınmak için
zor değil
zor hiç değil
açtığım çukurun başında durdum
öylece durdum işte
dedim ki
kaç kırık kemik daha lazım artık koşmamak için
o kapılar sen çalasın diye değil
kırılmaktan sıkılınca kopmaya başladım sonra
dedim ki
kopmak lazımmış; yaşamak için
