uykumdan uyandım yüreğimin sıkıntısından
dedim ki
bundan şiir olmaz mı
unut diye yazmadım ki hiçbir şiiri
umut diye yazdım
bu hüzün kokan ruhu tütsülerle kapladım
balkondan sarkıttım baş aşağı da
geçmedi kokusu
hayatımın dalgalandıkça bulanan sularında
kendi canımın pazarında
çürük diye tezgah altına terk ediyordum ruhumu
içimde yarattığınız dalganın içinde
yine size doğru kulaç atıyordum
uykularımda sıktığım yumruklarımın bıraktığı
derin tırnak izleri arasında unutuyordum onu
ben sarı yağmurluk giysem
Yaz geliyordu
göğün gözünden düşüyordum
nedenini hiç bilmeden
hep sorarak
eksilmesin
size benzemesin diye uzaklara kaçırıyordum sevgimi
siz buna mesafe diyordunuz
hiç anlamaya çalışmıyordunuz
ben de bir Turgut şiirinin peşine takıp
acıtıyordum sevgimi
yandıkça biteceğine közlenen
bir ateşin dumanını üflüyordu kulağıma ıslıkla
burukluğun şarkısını ezberlediğimden
başka türlüsünü bilmiyordum
hayat devam edecek de
ben içinde hep noksan kalacakmışım gibi
yarım
sevgisiz
kursakta
ve kursakta kalan her şey
bir odun daha atacaktı bu sonsuz yangına
