Psikiyatri Servisi

psikiyatrisine bile derdini mektupla anlatan bir kadınım ben

öyle uzun cümleler yorar beni

yani, yormaz da

galiba içimin benimle alıp veremediği var

bir uzun yollar yormaz

o yüzden bu kadar çok yürürüm

kendimi keşfetmeyi dilerim yürürken

işte bu azap da oradan

keşfedilmeyişten

elimde bir gazoz şişesi 

kırılmayan cam nasıl kesik doldurur onu merak ediyorum

boğazımı yakan asitten medet umuyorum

Kasımpaşa diyor tabelalar

yürüdüğüm yol ismi olan hiçbir yere çıkmıyor

sokaklarda gördüğüm hayatlar

eksik hayatlarımı tamamlıyor

ancak işte o zaman tamam olur diyorum

belki tamam olurum

belki o zaman bulunmamış hiçbir şey kalmaz

belki o zaman kafa sesim bastırmaz genzimi

belki o zaman titremez sesim

o zaman düşündüğüm beş cümleye iki cümle kurmam dışımdan

uyuşturucu mu der biri

bir bilmeyen olsa uyuşturucu mu bu der belki bana ben yürürken

bilmediğim sokaklardan geçmek

bildiğim bir yerde 

ne yaptığımı bilmekten daha az geriyor beni

bu duvarlar yıkılacak 

bu duvarlar yıkılacak

bu duvarlar yıkılacak

diye sayıklarken biraz Edip Cansever oluveriyorum

ama bu duvarlar nereden var oluyor

bu duvarlardan evvela beni yıkan ne

mezarlıklarda arama kendini

toprakla konuş 

genzini toprakla doldurma

sana ölüden arkadaş olmaz

bu dünyada bu meselelerin edebiyatı yapılmaz

yitirilen bir şeyden hayat bulmaya çalışma artık

Işık

Şampiyonluk kupasını kaldıracağımız günlere...

Başından belli. Hükmen mağlubuz.

Sahaya çıkmadan önce illaki bi göz göze geliyoruz. İşte o zaman nasıl oluyorsa, bir cümle sonu “oh be” dedirtecek bir konuşma başlatıyor. Sahaya çıkmakta ve yenilgiyse, yenilgiyi de doyasıya yaşamakta karar kılıyoruz. Taktik sormuyoruz.

 Gidiş yolundan hep puanlar veriyoruz birbirimize. Neden demeden önce, ne hissederek, ne düşünerek yaptın diyoruz, neticenin değil, o anın oyuncularıyız.

Yenilgiyi doyasıya yaşamaya ilk adım... 

Atağa kalkıyoruz. Benim elim senin omzunda.

Senin elin benim sırtımda. Çünkü sen biliyorsun ki o sırt çok ağrılı bir sırt. İçinden geçiriyorsun mütemadiyen, bu maçtan ağrısız çıkacağız diye. Dışımdan söylüyorum ben, dış sesinmiş gibi. “Kalbimden geçiyordu” diyorsun.

 Atağımız direkten dönüyor. Kızacak oluyoruz birbirimize, sonra sen pişman hissetmeyeceksen, boş ver, diyoruz ve konu kapanıyor. Maç devam ediyor. Nedense sonu yenilgi olan maçlar enine boyuna uzaya uzaya, zamana yayılarak devam ediyor. Mücadelenin her dakikasını şakaklarımızda atan nabızdan bir an oradan kopmadan, kopamadan yaşıyoruz.

Bir ara ben taç çizgisinin dışında dolaşırken buluyorum kendimi.

Sesler boğuk geliyor, nabzım yükseliyor. Direnç, diye bağıran bir ses duyuyorum sonra, tabi ya, oradasın, hep oradaydın. Koşmaya devam ediyorum. Olayı amacından öyle sapıtıyorum ki hatta, topun ardından değil, sana doğru koşuyorum. Çünkü ikimiz topun ardından koşarsak, daha çok amaca hizmet eder, onu anlıyoruz.
Ağlarımız topla o kadar havalanıyor ki, üşüyoruz. 

Üşümekten gözümüzden yaşlar geliyor. Isınmak olsun diye daha kuvvetle asılıyoruz maça bu yüzden. Yapılan faulleri hakem görmüyor, trübünde ümidini kesmiş milyarlarca insan, “artık sonu gelse şunun” diyorlar, bakışları yerde... Düdük çalıyor. Bitti işte, diyoruz. O sıra öyle uzun bir uzatma ekleniyor ki maça, ne trübün ne adil olmayan hakem, ne hükmen mağlupluk... 

Soyunma odasına gidip, fantastik cümleler kuruyor, en başından bir daha inanıyoruz. “yenilirsek” diyoruz, “yenilirsek de, e anımız olmuş olur, oyun oynamış oluruz” diyoruz. O uzatma illaki geliyor işte, ısınmak için maça daha çok asılıyoruz, çünkü kendi kalemizde gördüğümüz her gol çok üşütüyor bizi...

 Ben o kocaman sahada bana doğru koşuşuna, aynı atağa son sürat koşuşumuza çok inanıyorum. Dostluktan hep hükmen galibiz ya, ben bu oyunu seninle oynamayı seviyorum. İyi ki deplasmanda ben yedek kulübesinde beklerken, sen “oturabilir miyim” diye sordun... O sahada trübün yuhalamalarını hiç duymadan, hep bulacağım seni. İyi ki doğdun!

Kabuk

Kadın ilk defa gittiği bir şehirde bir adama rastlıyor. Hikaye 

ortadan

başlıyor böylece.

Adam elini uzatıyor. Sanki hikayenin bir başı var gibi. Kadın bu andan sonra kendisine uzatılan o ince parmakları ruhuna işleyecek ve asla unutamayacak. Gözlerini kapattığında adamın ince parmakları avuçlarının içinde dolanıyor olacak.
Adam hem mahçup, hem cüretkar. Onu daha önce bu şehirde görmedi. Onu daha önce hiçbir şehirde bir kez bile görmedi. Bu aşık olduğu şehre ne çok yakışıyor O. Kadın, adamın sessizliğinde bunların olduğunu anlamıyor. O sıra sessizlik konuşmaları içine alıyor. Rüzgar esiyor. Kadın, adama sarılmak istiyor. Ellerini hep sıcak bilir, şimdi bu sıcak eller adamın ellerinden başlayıp, kalbini ısıtsın istiyor.
Kadın beklemek istemiyor. Adamın teni mıknatıs gibi kadını kendine çekiyor. Ellerini adamın kulaklarına götürüyor biraz sonra, bakayım üşümüş müsün bahanesiyle eline dokunuyor adamın. Hayır, bahane değil, üşüyor mu, ısınmak ister mi, kendisinin Onu ısıtmasını ister mi, merak ediyor. Adam sadece kadının ismini söylüyor arada bir. Kadın başına cümleler koyuyor içinden, kendi ismini adama tekrar ediyor dışından. Kadın düşecek gibi oluyor, elini adamın beline atıyor. Şimdi adamın kolu da kadının omuzlarına dokunuyor. Ne hafifletici bir ağırlık onun kolu bu cılız omuzlarda, keşke orada kalsa. Kalmıyor. Adam birkaç adım sonra elini çekiyor. Hayır, adam tam 6 adım sonra elini çekiyor, kadın bundan çok emin. Adamın koluyla, kadının ruhundan bir parça kalkıyor ayak üstü. Üzülmeye vakit bulamıyor kadın, adamın sarhoşluğunda bir adım daha atıyor.
Adam konuşuyor şimdi. Kadın susuyor. İsmini söylüyor ona ara ara. Bu adam Onun ismini ne de güzel söylüyor. Bir bankta yan yanalar. Kadın yorgun, adamın teni mıknatıs. Başı omzuna doğru düşmek istiyor. Adam bu sessizliği bozup, “sen ne güzel geldin” diyor Ona. Kadın içinden tekrar ediyor cümleyi. “Bana yanımda otururken bir anda sen ne güzel geldin, dedi” diyor içinden. Bu adam ne söylese büyülerle konuşuyor, efsun katıyor sesine.
Bank, koltuk oluyor.
Kadın uyumak istiyor. Kadın, adam onu seviyor mu bilmek istiyor. Kadın kendi cüretinden utanıp, kendini geri çekiyor. Saatler geçiyor. Saatler bir koltukta yalnızca bir iki gülümseme, arada bir göz göze gelmeyle geçiyor. Kadın uyudu uyuyacak. Adamın ince parmakları kadının yüzünde, kadının başı adamın omzunda artık. Sonrasında kadın adamdan çok uzakta olduğu zamanlarda da derdini telefonda söylerken, sanki bu omuza başını yaslıyor gibi hissedecek.
Adamın ağlatacak güzellikte bir kokusu var.
Kadın o gece kabus görmüyor. Kadın ilk kez gördüğü bir şehirde ilk kez gördüğü bu adama uykusunu teslim ediyor.
Adam uyanıyor. Kadının gözleri de anlaşmış gibi ondan sonra açılıyor.
“Hoş geldin” diyor adam. Kadının ellerinden başlayıp, vücudu yanıyor. Bu adam neyin ne zaman söyleneceğini ne iyi biliyor.
Adam sandalyeye oturup, masada bir uğraşa dalıyor. Kadına bir şeylerden bahsediyor. Kadın adama yaklaşıp, yere oturuyor. Sandalyede oturan adamın dizine kollarını yüzüne destek yapıp, yaslanıyor. Adam afallıyor. Sonrasında adam, Ona “bu kadar samimiyetsiz insan varken, bu kadar sevgiden anlamayan insan varken sen geldin yanıma, yere oturup, başını dizime yasladın” diyecek.
Adam, gözünün içine hayranlıkla bakan bu kadına dönüp, “ben sana aşık oldum” diyor. Kadın içine dönüp, “ben sana aşık oldum dedi bana” diyor. Kadın bu cümleyi sonrasında kendine ne çok tekrar ediyor.
Kadının eli adamın yüzünde ne çok dolaşıyor. İyi ki dolaşıyor.
Saatler geçiyor. Çok saatler geçiyor. Gece dönüp gün oluyor. Gün üşüyüp, yağmur oluyor. Yağmur gidiyor, güneş çıkıyor.
Kadın huzursuz oluyor, sanıyor ki adama erişemiyor.
Bu adam kesinlikle bu dünyadan değil. Bu adam ilk defa karşılaştıklarındaki gibi her zaman ne güzel şeyler söylüyor.
“İçimize yuva yaptık biz. Konuşamayabilir, ulaşamayabiliriz. Hep yakınız, dip dibeyiz, aklımın içindesin, aklının içindeyim. Huzursuz olma” diyor kadına. Kadın gözlerini kapatıp, adamın boynuna sarıldığını ve orada hiçbir şey yapmaksızın öylece asılı kaldığını hayal ediyor. Saatler geçiyor. Gece, kendini güne ulaştırıyor. Dargınlar daha çok küsüyor. Bebekler dünyaya geliyor. Birileri yalnız kalıyor. Filmler çekiliyor. Hayatlar bitiyor.
Hikaye hiç bitmiyor.
Kadının, adamı ilk gördüğü yerde, adamın aşık olduğu şehrinde, aşık olduğu manzaranın önünde bir fotoğrafı var.
Adamın, kadın tarafından aşık olunmuşluğu var.
Hikaye hep ortadan devam ediyor... Hikayelere son yazmak kötülük geliyor ikisine de. Hikaye öylece...

Sevdiklerim Silahlanmış

Bir şiir kaç günde yazılır,

 kaidesi var mıdır bunun

(cevap beklemediği için soru işareti yok)

İçimde kuş

zihnimde hamam böcekleri

iç orhanlarımda her arabesk şarkıya bir kağıt ucu alev alıyor

bir ağızdan dünyanın batmasına dair bir şeyler tartışılıyor

ben müziksiz bir şarkıyım yine

salonun ortasında yalnız başıma dururken

salonun ortasında yalnız durmak

acılı bir notadır nasılsa

hüzzam makamından cüzzam makamına

yeni yılın getirmediği umutlardan

almak için intikamımı

ışıklı çam ağacında sallandıracağım boynumu

ölürken de aykırı kaçıp

ışıklar içinde uyumayacağım 

bir intihar vakasıdır 

bundan şiir olmaz

Enkaz Sesi

Rabbim biliyorum, sen büyüksün

fakat sen de biliyorsun

bu büyüklükler boyumu hayli aştı

umudu doğurup bir gün

ertesi gün öldürmek

ruhumun parsellerinde çoklu kişilik bozuklukları

bir de susmalar peyda oluyor anlayamadığım

sen anlayansın, sen affeden, öyle okumuştum

bir de okumadığım bunca şey

çalışmadığım yerden çıkınca sualler

kendim öğrendim bak, aferin bana

bunca şey affedilmeyen, küçüklüğüme ver

hazmedemediğim kırgınlıkları

haşa

bu nasıl senaryo diye düşünecek oluyorum

böylesine salt hayal kırıklığı

böylesine öngörülen çaresizlik

sezondan kaldırmadan beni

farklı bir gidişat lazım bana

ben görüp, bildiklerime dayanamıyorum

senin izlediğin onca çirkinlik

nasıl dayanılır, keşke söyleseydin

keşke bilseydim de sormasaydım

mahallede değil

illaki bir yerlerde

yine

anarşist, din tanımaza çıkacak adım

sözcüklere bağlı taşlar fırlatılacak üstüme

izler miyiz birlikte ?
bana içi arındırılmış yeni bir akıl lazım

Rabbim

yoksa gerisi zor

yakmadığın için yakılmak

kırmadığın yerden parçalanmak

insan ol da gör, diyesim geliyor

affet

büyüksün, affedersin

de, bu yangın benim boyumu aşmadı mı artık ?

suyu aramanın çaresiz seslenişiyle...

Bir Sen Varsın Bir De Sen

Bazı zamanlarım oldu.

Çok çabaladığım zamanlardı. Ne uyanmak istedim,ne dışarı adım atmak. Ne konuşmak istedim,ne unutulacak kadar susmak. Kimi zaman çok gür sesim olsun istedim. Utanmadan bağırayım… Hem ne varmış ki canım,neden ayıp olmalıymış;duyguların çıplaklığı? Bazı günler ciddi ciddi kemiklerim ağrıdı. İçimde neler büyüttüm,neler öldürdüm attığım adımlarda… Nelere güldüm,nelerin kıyısında bir yaş daha aldım,hangi sokaklardan döndüm,nerelere gönlüm vardı da,ben erişemedim… Ne şiirler söyledim içimden,kaç zaman yüreklendirdim kendimi,kaç umudun ateşinin sönüşüne şahit oldum bir başıma,kaç zaman parasız kaldım,kaç filmi daha kaçırdı ömrüm,kaç müzik kusturdu acıyla,ne kabuslarla uyandım,ne rüyalar dileyerek uyudum,neler geçti içimden,benden neler geçti,ben geçemedim. Nelerden vazgeçmiştim de,umutlandırdım kendimi yeni baştan. Hadi,dedim hep kendi kulağıma. Bir sen varsın bir de sen. İki kişi yarattım kendimden,iki kere umutlandım,hayal kırıklıklarım büyük oldu.  Ya kalkıp yürüyeceksin,ya omuzlarındaki ceninlerin ölü bedenleri arasına kıvrılacaksın sen de. Koş,dedim, nefesin kesilsin. Yorulunca dinlen. Geç bir köşeye,ağladıklarını sen bil. Neler kaldı içinde,kaç söylenmedik cümle var,nelere sıkmışsın dişini kendin bil. Bu cadde senin.  Ağlama artık içine, bağır. Hıçkırıkların çarpsın kaldırımlara, onlar iyi sırdaştır.  Bak, bu gökyüzü. Bunlar da senin ucu bucağı olmayan hayallerin,inançların. Bak,bu toprak, bu da kırılıp,toprağa düştükten sonra her defasında umutla filiz bulmuş hevesin. Bak,bu yol. Bak,şu tepe çok serin. Bak, bunlar evler. Bak,şu mahalle anı dolu. Bak,bu tren garı. Bak,onlar insanlar…  Her şey uzayıp gidiyor, bak. Bak,bu da sensin. Dirseklerinde çizikleri gör,gözlerinden enerjiyi bul,çünkü bir o değişmiyor,bir o hissediliyor hep. Önce gözünden,sonra kalbinden tanıtacaksın kendini. İsminin bir önemi yok, toparlan. Bu senin yolun. Sen varsın… Bir de sen.

Sevgili Canım

 Sevgili Canım, 

Bugün beni affetmeni diledim. 

Sevgili Canım, 

Dün beni affetmeni diledim ama bana kızgın mısın onu bile bilmiyorum. 

Sevgili Canım,

 Bugün beni sever misin? 

Sevgili Canım, 

Bugün bana ‘’sadece ölüler özlenir,ben kimseyi özlemem‘’ dediğin günü hatırladım. 

Sevgili Canım, 

 Ben ölüyorum… 

Bu Şiiri Okuyorsan

zamansızlıktan gelir

saçlarında rüzgarı taşır

oradan doğar içinde kaybolmak istediğim her şey

gayrimeşru çocuklar doğurtan kaburgamdan

ellerinde çiçek taşıyan

çiçekler ki solmazlığındır Onda

türeye gelmişliği vardır

sözlüğe alınmayan kelimelerin

gecelerin ağrısını teninde saklayan

bıyıkları altında hem cüretkar hem vaatsiz

yine de cennet

yine de suçlara karışmaktır Onunla

günahlara bulaşmaktır

hem dağ
hem Ra

bu şiiri okuyorsa gönül dağımdır

aşklar için

cennetten kovulmak değildir artık Onun hikayesi

cennete davet edilmek aşkı için

ritim

bu şiiri okuyorsa çoktan ahengimiz sağlanmıştır

ruhunda doksanlardan kalma

romatizmalar taşıyan

O çocuktur ki

annesine kendinden önce ölmemesi için yalvaran

kalbimde ölümsüzlükler doğması bundan

taşı inci etmenin istiridyesi

Eylül'de açıyorsa çiçekler tabiatın aksine

Onun yüzünden

Anne Bak Bana Ne Olmuş

Belediye

ışıkları söndürmeden hemen önce
düşünüyorum bunu

ve

artık uykusuna çekildiğinde herkes

umut rengine boyuyorum şehri

uykumdan vazgeçerek

bilmediğiniz bir Galaksi'de

imkansızlık şarkıları söylüyorum

canım öyle istedi diye sırf

hayatlardan gidiyorum

kendi kanımı içiyorum biraz

biraz da kusmak olsun diye

sarhoşluğa veriyorum

aklımı

konuşmak olsun diye tutturulmuş

bir şiir

yaşamak olsun diye

tutturulmuş olmak hayatın
orasına burasına

yoğun bir tadilatta terk ediyorum

ruhumu

dönünce bir şey bulmam sanıyorum

yarı yolda bırakmayı huy kapmış diye ruhum

Gezegen buluyorum

tadilata kapatılan kalbimden Gezegen doğuruyorum

bundan böyle

saymam diyorum

sayarsam kayan yıldızları

hiçbir göktaşı

teğet geçmesin beni

anne

ben büyüyüp,arabesk bir şarkı olurum belki

Yorulur

beklerim

içim olsa talan

sabredip

o kavuşmaları resmedip

rest çekiş

pes ediş
   bir gün benden de yorulacak bu şehir

Yedi Yaş Şiiri

Başımı eğmedim,başım ağırlaştı
yedi yaşında bir çocuğun
keder boyunu aşmaz mı?
anlaması güç
anlatması güçsüzlük sanırdım
bunun özrünü kim dileyecek

kelime hırsızı insanlar mı?

99 Tane Yalnızlık

Hiçbir şey gülündüğü değil ama açıklayamam.

İnsan;ateşi içinde taşıyandır ve ateş;yaşayandır insanla.
Ateş bu,harlanmak ister. İnsan ateşle oynamasa,ateş oynar insanla.

Önce kelime vardı. Sonra insan.

Önce yaratılmak kelimesi vardı sonra Adem.

İnsandan sonra duygular. 

Sözcükler insandan önce vardı. Edebiyat,insandan sonra.
İfade insan yokken vardı,ifadesizlik insandan sonra.
Nasıl olabiliyor da bildiğin bir sürü kelime içini kemireni ifade edemiyor? Bakın,bu gerçek ve haklı bir isyandır,öyle cümlede kalsın diye değil.
Yazmak istedikçe baş ağrıtan,yazamadıkça mide bulandıran bu kaosu ne anlatır?
Bir güzelliğin,bin kötülüğün maskesi olduğunu bilerek,umudun yaşamla devam ettiğini,sahiden de aldığımız nefesin saniyede yenilenen bir yaşamın göstergesi olduğunu,Güneş'in ertesi gün başka bir yaşama doğacağını,acıya gülmenin yaşamın telafisi olduğunu,yakınmanın,kasvete kapılmanın hiçbir şeyi düzeltmeyeceğini aksi halde öğrenilmiş çaresizliği getirdiğini bile bile şu yaprakları koparılmış çiçek gibi içimi ekşiten hissi atamamanın özrünü kim dileyecek?
Bu hayatların özrünü bizden kim dileyecek?
Sevdiklerimin hayatlarından kendimi çıkartırken,sıfır olmaktan yoruldum. Bu yorulmak insanın dünyaya sırt çevirmesidir ve bu sırt çok ağrılı bir sırttır.
Yokluğunu çektiğimiz,boşluğunu bildiğimiz her hissiyatın,her olgunun oluşturduğu ne varsa, onu kapatacağına inandığımız ne görüyorsak,tutunuyoruz.
Tutunmaktan,sıkıca sarılmaktan ellerimiz kangren oluyor,kopmak istemiyoruz,kopartılıyoruz.
Acıyla ayrılıyoruz bedenlerimizden.
Yenilenmiş olarak geri dönmeyi ümit ederek,topluyoruz bavulları kaldığımız yerden.
Tohumları toplaya toplaya çiçek ölüyor,çiçekte tohum azalıyor.
O halde insan sanıdır.
Boşluğunu yaşamaktan varlığı nasıl bilmediği hisse denk getirecek his arayan sanı efendisidir.
Fakat ben emin olmak istiyorum,ben haklı olmak da istemiyorum. Emin olduğum işe yarar olsun istiyorum.
Beden saklana saklana ufalıyor,kalp büyüyor.
Büyüyen kalp tıpta hastalıktır,bizde felaket. Kulağa hoş gelir ama değildir. Kaburgayı zorlar.
Zora katlanmak da zorun kendisinden daha zordur.  Ve zorlukların tıpta yeri yoktur. Kaybedenlerin yeri;edebiyattır.
Bazen küstüm,sonra şükrettim.
Ama Cesar'a hak verir gibiyim şu sıra "ben ateist değilim, babası gibi Tanrı'ya küsen bir çocuğum" der.
Ve devam eder "ben Tanrı olsam, Peygamberler göndermez, direkt konuşurdum insanlarla"
Biraz da haddini aşar, cesurdur. " Ben Tanrı olsam,intihar ederdim;insanlarla birlikte acı çekmeyi öğrenemediğim için."
Ben Cesar değilim. Tanrı da değilim. Ben sevginin açtığı boşlukları yoğun bir şefkatle kapatmak isteyen küçük bir kedi yavrusuyum. Ben istemeden geldiğimiz,var olduğumuz hayatta bizim için biçilen emir ve kurallara neden uymamız gerekiyor diye sorgulayan küçük kız çocuğuyum.
Burada olmak tercihimiz değil ise,işleyişe ayak uydurmak niçin mecburiyetimiz?
Seçimimiz değil madem burada olmak,burada oluşumuz istediğimiz gibi olsun diye tekrar eden bir papağanım.
Umarım Allah'ın gücüne gitmemiştir böyle düşündüm,böyle söyledim diye. Öyle derlerdi. Öyle söyleme,Allah gücenir.
Ama Allah'ım senin 99 tane ismin, insanın 99 tane yalnızlığı var.
Bari içimdeki sevgiyi görüyorsun,beni sevdiğime;sevdiğim kadar ver.
Sonra esirge ve bağışla beni, ruhu şad olsun Didem Madak'ın.
Yarattığın yerden,yaram olma. Yara olmak insana özgü kalsın varsın, koptuğum yerden okşa saçlarımın uçlarını.
Ve yalvarırım,ahtım olmadan sevgiden uzaklaşmak,ahım olmadan sevdiklerim,duamla ver onları bana.
Ah'ın ebced değeri kadar sev beni,sonra sevdir.
Sevmekle gelen öyle bir sızıdır ve öyle bir dengenin bozukluğudur ki bu,görseniz,yemeden kesilirsiniz.

Çağlayan Kuşu

Hayatı hakkında hiçbir fikri yok.

Bu yüzden de hayatta hiç yer edinemedi. 

İçine bir pencere açmak mümkün olsa,öyle yapardı.

Zaten hayat biraz da mümkünsüzlükler atlası değil miydi?

  Onu güzel yapan

 tüm olmayanlarıyla 

tam olarak buydu

Mücadele,
hayatın kendisinden geliyordu.

Fokurdardı,dalgalanırdı.
Deniz değildi. Ah keşke deniz olsaydı,o zaman böyle içine çağlamazdı.
Saçları acının çağlayanı diye sevilirdi.
Saçları sevilmedi.
Onun için hayat hem içinden çıkılamaz, hem de içinde yer edinilemez bir mekandı. Hayatı hikayenin geçtiği mekan olarak tanımlardı.
Yıllar onu büyüttü,o içindeki kuşu.
Yıllar büyüttü önce onu,sonra yıprattı.
O öptü önce kuşu,sonra büyüttü. Annesi çok küçükken ölen tüm yaralı çocuklar için önce öptü,sonra doğurdu.
İçine vav gibi eğildiği gecelerde ölmek istedi. Geldiği gibi. İzsiz,adressiz. Fetüs gibi.
Kendine kapandığı yerde dünya da kapansaydı üstüne keşke,hep böyle isterdi.
Dizleri titreyerek geldi.
Bakışını görseydiniz,bu koca boşluk nasıl böyle anlam yüklü olur diye uykularınız kaçabilirdi.
Binlerce kelime bil, yüzlerce kitap oku. Bir bakışa şaşıp kalabilirsin. Tanımsızlık. Onun da sevdiği gibi.
Hatta sadece öylece bakıp kalmaların insanıymışız.
Onda kocaman bir boşluk vardı,ona tanık olanlar onunla birlikte bu boşluğu nereye koyacaklarını bilemeyip,çaresizliğe kapılıyorlardı. Boşluk,yok olma hali değil midir? Onun boşluğu öyle büyük bir yer kaplıyordu ki onunla kimse ne yapacağını bilemiyordu, dedim içimden. Onu anlatan bir kitap yazmayı,bu düşündüğümü de ilk sayfasına basmayı düşündüm.
İşte o akşam ağlamaya ve benimle konuşmaya başladı.
Onu izlerken şiire,sanata gerek yokmuş gibi hissediyordum. Onu edebiyat anlatmaz, o var oluşuyla edebiyattır baştan ayağa...
Toprakların dış etkenlerle aşındırılıp,ait olduğu yerden koparılıp,başka bir yerde birikmesine erozyon denir,dedim içimden alakasızca. Sıradan bir günde kendime demeyeceğim bir sürü cümle akıyordu içimden. Nasılsa söylediği her şeyi içimden birkaç yüz defa kendime tekrar edecektim. Şu erozyondan bahseden iç sesim üzerine bir daha düşündüm. Onun dünyadan kendini koparırcasına dizlerinin üzerine çöküp,kendinden eksildikçe benim içime doluşuna ne denir,bulamıyordum. Coğrafyayı orada bırakmaya karar verdim.
Arkamda kırık bir coğrafya,önümde diz çökmüş ağlayan bir edebiyat.
Sözcükler duygular yanında aptallaşıyorlar. Ah.
Parçalarını bıraka bıraka konuşmaya başladı benimle o akşam.

Benim içimde kuş var. O kanat çırpıp,duruyor. Göğsümden çıksın, gitsin istiyor, biliyorum. Ben onu öperek büyüttüm. Yalnız kalmasın diye ıslık çalıyorum hep. Göğsüme yakın ıslıklar üflülüyorum ona. 

Kusayım diyorum,çıksın. Göğsüm sıkışıyor, boğazım sıkışıyor.

Başlarda sandım ki ben üzülüyorum diye zarar görüyor o. Çırpınıyor kalbimde. Ne kadar ağlarsam,o kadar kanat çırpıyor göğsümde.

Öğürüyorum. Göğsüme vuruyorum. Bak böyle vuruyorum buraya.

Çıkmıyor. Kanat çırpıyor. Kusmak istiyorum. Yorgun düşüyorum. Kısa,bölük uykular uyuyorum. Uyandığımda aklımda aynı şey.

İnanmadılar kuşa. Bak vuruyorum buraya. Buradan ses geliyor. Benim,dedim. İçimde kuş var. İnanmadılar o kuşa. Kuş beni yalancı çıkardı.

Öyle sancılar çekiyordu ki,göğsünü deşmek istediğine şahit oldum. Kalbini açarsa,kuşun içinden kanatlanacağına inanıyordu. .

O hep yaşamından arttırıp,eksikliklerini tamamlamaya çalıştı.
Bir kısır döngünün acıyla çağlayan çağlayanıydı.
Keşke kendini başka kıyılara taşıyacak kadar kuvvetli bir deniz olsaydı.
Gerçek dünyada hiç böyle olmazdı.
Olsaydı efsane olacaktı,olmadığından edebiyat oldu.

Adam

yaşadıkların yanında

elbet bir şiirin 

içinde hayat geçen şarkıların

ve rakın vardı

ve

şiirinin yanına meze yaptıkların

seni böyle bu saatlerde

uyanık tutardı

her şeyin kıyısından geçer gibi
bu kadar da içinde
seni
 bir gün bir fotoğrafa bakarken ağlatan
seni
aslında her gün birkaç fotoğrafa bakarken
aynı gözyaşıyla ağlatan
o
kadın
seni her sabah
bir varlığına iki de yokluğuna
ah dedirten
o kadından
iz
Hüseyin
adının sızısı
kalabalık akşam sofralarına kalsın
Hüseyin
gri uyanılan sabahlara
senin adın verilsin
gözlerinde dolarken ırmakların
iyi olacaksın
dediğin akşamüstü
ve
daha kaç akşamüstü göreceksek
iyi olmanın
gözleri hep yaşlı kalsın
Hüseyin
sen Gülsen gerisi hep Şen

Lal Olmanın Alfabesi

Baba

ben çok üşüdüm

beni koluna sar

Baba

ben çok düştüm

nefesini yarama sar

Baba

ben çok düşündüm

beni başa sar

Baba

başım artık ağır

bana yeni saçlar al

bana yeni saçlar al baba

artık kırılmasın

Baba

gözlerim artık ağrılı

bana yeni kirpikler al

bana yeni kirpikler al baba

artık ıslanmasın

Baba

ellerim kanıyor artık

bana yeni dokunuşlar al

bana yeni dokunuşlar al baba

artık bende kalsın

Anne ben çok

anne ben

çok

Anne ben çok ne ben bilmiyorum

benim derdim

ne

anne

babama söyle 

bana yeni bombalar alsın

içimi dağıtmaya ihtiyacım var

Ama

Ama

Müzeyyen'in haydar demesi

neden bu kadar dokunuyor

bilemiyorum

Geceye sığamıyorum

ve

sığamamak sözcüğüne

hikayemin sığıyor oluşuna

güleceğim belki

keyfim kaçmamış olsa

Yalnızım

hikayenin sonunda Müzeyyen ölüyor

hikayelere son yazmak

ne ayıp

Müzeyyen ölüyor

ama susmuyor

ne iyi

Didem'e Konuştum

Mezarlıklara şarkı söyleyecek kadar deliren herkesle
bir gün yolumuzun karşılaşması
dileğiyle...

Elim boş geldim sana. Kalbim çatlayacak kadar dolu. Toprağına ekecek çiçeğim yok,ne yazık. Ne yazık,dallarımdan ahlar döküyorum istemeden.
Gelmeden önce çok prova ettim,yardımcı olmuyor,konuşamıyorum.
İçim bağırıyor. Sen tüm kırık çocukların annesi. Füsun'un annesi. Sana ah demeyi boynu bükük bi Ahlat Ağacı öğretti, ben senden öğrendim. Kayıp ne varsa, yerine ah yazılırmış meğer.
Kendimi hep burada bulacak gibiyim,neden?
Uzaklardan tanıyorum seni ve görür görmez içim dökülüyor,ne diye?
Irmağının başında aktığı yıllardı, ruhumdan da mı geçtin, orada da izin kaldı.
İçini toprağına açan kırık bir çiçeğim. Tohumlarım dökülüyor, solacağım günler için gözyaşlarımdan sular biriktiriyorum.
Sen karnındaki dikişle,ben kalbimdeki ağrıyla geçerken İstanbul'un sokaklarından, İstanbul bir şiir onu bu kadar sever mi sanıyordu gerçekten?
Benim ırmağımın başımda aktığı yıllarda ben boğulacağım diye çok korktum Didem,çok üşüdüm korkunca.

Bilerek bir parçasını defterimde bırakarak bir kağıt koparıyorum. Koparılmakmış meğer benim anlamım,ben bunu geç anladım.
Bir mektup bırakıyorum iki dal çiçeğin arasına. Bir de toprağa düşmüş bir çiçek alıyorum defterim arasına.
Birbirini ziyaret eden tüm kırık kalpler anısına bırakıyorum mektubumu. Sözcüklerin ruhu var, inanıyorum.
Yanına uzandığım mermer üstünden bir bulut seçiyorum, incecik.
İşte gök. İşte o sonsuz uzayıp giden... Ölüm mümkün mü hiç, diyorum bir an.
Ve dinlemeyi çok sevdin diye sen, Tanju Okan'dan Kadınım söylüyorum sana. Dayanamayıp, biraz gülüyorum halime. Dayanarak mermerine, biraz da ağlıyorum. İçimden verdiğim bir söz... Bir gece kalkıp bütün ışıkları yakacağım Füsun.
Bize hiç karanlık kalmayacak.

Başımın üstünde gök.
Başının üstünde gök.
Saçım toprağa karışmış.
Saçın toprağın karışı.
Ölmek ne mümkün,
Şiirlerin ruhu

varken.

çatısızların şiiri

mezarlık çiçekleri

mezarlıklarda uyumanın şiiri

şiirin çiçekleri

bir ruhu binlercesiyle üleşmenin şiiri
bu

yollar

böyle kesişecek

Umursamazlık Hastalığı

Çırpınmamak lazım

çünkü çırpınmak boğulmayı getiriyor bilinçsiz olunca

bazen

var gücünle çırpınarak

elde ediyorsun

bazen tam zıttı

bırakmak gerekiyor

bırakacaksın ki eklemlerinden ayrılmasın kemiklerin

derini paramparça etmesin ipler

teknen su almasın

kürek çekmeye devam edeceksin yalnız

zamanında çektiğin her kürek

kuvvetlendirecek hayatını

olacağına varacaksın

okyanus

İç Sesim Konuştu

Uzun uzun dalıp gitmelerin kadınısın ne de olsa.

Tutkuyla yakaladığın uçurtma ipi biri ya da birileri tarafından vuruldu ve gökten asfalta acemi bir iniş yaptın.

Kolaycısın.

Didem'den duyduğun anlatarak bitiriyorum hayatımı,bilmiyorum başka nasıl bitirilir bir hayat cümlesine bağlı yaşıyorsun. Söyleyecek sözler yerine şiir konuşuyorsun.

Sıkı sıkı tutunmaktan kangren olmuş bileklerini sararken verdiğin 'ama bir daha asla' diye başlayan sözleri hiçe sayacak kadar ya unutkansın ya da tutarsız.

Masalları dinlemeyi seviyorsun,ama başkalarına gerçek hikayeler anlatıyorsun. Hayat hikayelerini seviyorsun. Masallara değil, hikayelere inanıyorsun. Hikayelerin gerçek kahramanlarına. Ve bir gün gerçek hikayenin asıl kahramanını bulacağın inancıyla yaşıyorsun.

Çocuktun.

Canın sıkılıyor sanıyordun. Canın sıkılmıyordu,yanıyordu, ergen olunca anladın. Hayatın boyunca hatırlayacağın izleri ilkokulda almaya başladın. En büyük zaafın sevgi. Buradan aldın yaralarını ve şimdi bu yaraların bahsini bile yapmıyorsun. 

Hayatını, hayatı bulmak adına adadığını söylüyorsun,bunu da hayatlara dokunarak yapmayı umuyorsun. 

Hayalperestsin.

Sırt çantanın içine dünyayı sığdırdığını,sırt çantanla hayatlar kazanacağına inanıyorsun. Bir zamanlar kocaman bir halat alıp,Uzay boşluğuna atlayıp,elindeki halatla sardığın Dünya'yı silkeleyeceğini ve bunun insanlar içinde bir silkelenip kendine gelme eylemi olduğunu savunup durdun.

İnsanları görmek için kalabalığa giriyorsun,kendini bulmak için kalabalığın içinde yalnız kalıyorsun. İnsanları,gökyüzünü,denizi görmeyi Orhan Veli'den öğrenmedin ama girip insanların arasına, insanları görmeyi onunla daha çok sevdin. Bir Garip Orhan Veli'den farksızsın çoğu zaman.

Hayatı içinden çıkılamaz bir şey olarak değil ama içinden çıkaramadığın bambaşka bir dünya olarak görüyorsun. Bunun yaşama umudu olduğuna inanıyorsun. Hayatına ve adımlarına daima bir şiir eşlik ediyor. Kalbimin cepleri şiirlerden bollaşır mı,nasıl taşırım hepsini diye kendine sorup duruyorsun. Ve her şiir mutlak bir yaması oluyor;eksikliklerinin. Eksik olduğundan şiire meyilin ve şiire meyilin olduğu kadar eksiksin. Hayatın biraz paradoksa eşit.

İçinde tuttuğun sayısız cümle var. Kendine tekrarlıyorsun. Sahibi belli,zamanı belli. Kırmamak için o kadar çok kaçıyorsun ki,uzaklaşıyorsun. 

Duvarlar kendini korumak için örülür,sen başkalarını korumak için örüyorsun dedi biri bir gün sana,hak verdin. 

Cesaretin eksik.

Güzel kelimelerden utanılır mı hiç, utanıyorsun. 

Ait hissedemiyorsun.

Bunun özgürlük olduğunu sandın uzun zaman. Tek bir valize,bir göçebe şiirine,yollara,kaldırımlara,gökyüzüne,bir sırt çantasına ait olmanın güzelliğini ve bir de bunun ağırlığını çok iyi biliyorsun. Gidecek çok yer varken,benim diyebildiğin tek bir yerin olmamasını,bölük bölük yaşamak demek olduğunu seyahatin;sen biliyorsun...

Son fotoğrafın,geçirilen son günün,günü akşam edemeyişin ne demek olduğunu ne yazık ki çok iyi biliyorsun. Her gönül bağın olanla yarın görüşecekmişsiniz gibi 

ayrılmanın huzurunu ve hiç görüşmeyecek gibi içten içe burukluğunu aynı anda yaşıyorsun. Son defa sarılarak uyumanın getirdiklerini biliyorsun. Hala yaşam varken sevginin gizlenmemesi gerektiğini ve yaşatmak umudunun ölümden daha ciddi olduğunu savunuyorsun. Hala vakit varken sevdiklerinin parmak izlerini sakladığın bir defter hazırlıyorsun. Böylelikle tenlerinden ve varoluşlarından bir izi ölümsüz kılıyorsun kendince.

30 yaşına mektuplar yazıyorsun. 

Bir akşam nefes darlığıyla uykundan uyanıp,ardından bırakacağın satırları kaleme aldın. Arkandan bir şeyler bırakmak istedin çünkü bir şey demeden gitmeyi kendine yakıştıramadın. Dünyaya kendine ait bir iz bırakmak,bu izle arada sırada akla gelmek istiyorsun. Sınırlarımı ve sınırsızlıklarımı kendim belirlediğim dünyamdan gaddar dünyanıza yazıyorum diye başladığın mektubu gittiğin her yere bugün son günse? ihtimaliyle yanında götürüyorsun. 

Kişileri içinden silebildiğini söylüyorsun ama hatıralarına zeval getirmemek için yeni anılara müsaade etmiyorsun.

Süper gücünün merhamet aşılamak olmasını istiyorsun. Dünyada insanın başına gelen her şeyi sevgisizliğe bağlıyorsun. İnsanın yegane imtihanının evvela insan olmak,sonrasında sevgi olduğunu düşünüyorsun. Buna da sıkı sıkıya bağlısın.

Sevmek adına fikirler üretiyorsun. İnsanın sevgiye kafa yorması gerektiğini,bir de büyük insan olmak için iyi insan olmanın büyüklüğünün unutulmaması gerektiğini söyleyip duruyorsun.

Bir fikrin,bir şiirin,bir bakışın ve bir sevinin dünyayı olmasa da hayatları değiştirebileceğini biliyorsun. Ve dünyayı değiştirmeye başlamanın birinci adımının hayatlara dokunmak olduğunu...

Duaların gücüne inanıyorsun ve gerçekten istemenin dua gibi olduğuna.

Bir gün alzheimer olacağını düşünüyorsun. İşte o zaman unutmak değil belki ama tek bir şeyi sürekli hatırlamaktan korkuyorsun.

Sen.

kendini uzaktan izlemeyi,yermeyi,elinden tutup kaldırmayı öyle çok seviyorsun ki tüm bunlara bu yüzden müsaade ediyorsun.

Beklemeyi,beklerken sabretmeyi,

ışığını söndürmemeyi,

umudun kalbin destekçisi olduğunu,

yaşamı kucaklamayı,

duaların gücüne inanmayı,

yaralarına rağmen,yaralarınla güzelleşerek sevmeyi,

yargısız olmayı,

hikayelerin başını okşamayı,

şiirlere sarılmayı,

ağız dolusu gülmeyi,

yarının bir ihtimal olduğunu,

kalbin kırılabilir olduğunu,

gülmenin telafisi olduğunu;birçok şeyin,

merhameti,

vicdanınla karar almayı,

asıl gücün insanlık olduğunu ve vefayı unutma hiçbir zaman.

Sen busun.

Kendine uzaktan bakmaların kadınısın ne de olsa.