Bazı zamanlarım oldu.
Çok çabaladığım zamanlardı. Ne uyanmak istedim,ne dışarı adım atmak. Ne konuşmak istedim,ne unutulacak kadar susmak. Kimi zaman çok gür sesim olsun istedim. Utanmadan bağırayım… Hem ne varmış ki canım,neden ayıp olmalıymış;duyguların çıplaklığı? Bazı günler ciddi ciddi kemiklerim ağrıdı. İçimde neler büyüttüm,neler öldürdüm attığım adımlarda… Nelere güldüm,nelerin kıyısında bir yaş daha aldım,hangi sokaklardan döndüm,nerelere gönlüm vardı da,ben erişemedim… Ne şiirler söyledim içimden,kaç zaman yüreklendirdim kendimi,kaç umudun ateşinin sönüşüne şahit oldum bir başıma,kaç zaman parasız kaldım,kaç filmi daha kaçırdı ömrüm,kaç müzik kusturdu acıyla,ne kabuslarla uyandım,ne rüyalar dileyerek uyudum,neler geçti içimden,benden neler geçti,ben geçemedim. Nelerden vazgeçmiştim de,umutlandırdım kendimi yeni baştan. Hadi,dedim hep kendi kulağıma. Bir sen varsın bir de sen. İki kişi yarattım kendimden,iki kere umutlandım,hayal kırıklıklarım büyük oldu. Ya kalkıp yürüyeceksin,ya omuzlarındaki ceninlerin ölü bedenleri arasına kıvrılacaksın sen de. Koş,dedim, nefesin kesilsin. Yorulunca dinlen. Geç bir köşeye,ağladıklarını sen bil. Neler kaldı içinde,kaç söylenmedik cümle var,nelere sıkmışsın dişini kendin bil. Bu cadde senin. Ağlama artık içine, bağır. Hıçkırıkların çarpsın kaldırımlara, onlar iyi sırdaştır. Bak, bu gökyüzü. Bunlar da senin ucu bucağı olmayan hayallerin,inançların. Bak,bu toprak, bu da kırılıp,toprağa düştükten sonra her defasında umutla filiz bulmuş hevesin. Bak,bu yol. Bak,şu tepe çok serin. Bak, bunlar evler. Bak,şu mahalle anı dolu. Bak,bu tren garı. Bak,onlar insanlar… Her şey uzayıp gidiyor, bak. Bak,bu da sensin. Dirseklerinde çizikleri gör,gözlerinden enerjiyi bul,çünkü bir o değişmiyor,bir o hissediliyor hep. Önce gözünden,sonra kalbinden tanıtacaksın kendini. İsminin bir önemi yok, toparlan. Bu senin yolun. Sen varsın… Bir de sen.
