yörüngemde Ay
ben Dünya değilim
bir gün devran döner
dünya isteklerimle evrilir
tükeniyor kalem
tükeniyor mürekkep de
vazgeçmek istemiyorum her şeye yenilip
şansımı da sizden yana kullandım
kalmadı hiçbir şeyim
ben de haz aldım yokluktan bilenip
ilkokula başlamadan yıpranmaya başladım
o kabuklar da kalktı ve yerine yeni yaralar açıldı
arkadaşım yok diye ağlamadım
vardı çünkü kalem kağıt
akşam olunca siz oyuna ben yatağa koşardım
gökyüzüne anlatılacak hayallerim vardı
rüyalarıma çağırdım
hissiyatımdan peygamberim sanırdım
dahası
açılıyor kapı
kırılıyor kapı
yerde camların kırıkları kalır
dişlerimi sıkmasam taşıyor sabrım
ara öğünlerin yerini antidepresanlar alır
bulanıyor aklım
bu yaşananlar hangi günahın hakkı
soruyorum
buz gibi donuyorum
su gibi taşıyorum
ateş gibi yangınım da
neden ırmaklarım denizlere kavuşmuyor
başım dik
boynum eğilmez
sivri dilim
bu yüzden hiç sevemediniz beni
statünün üstüydünüz
gözünüzde üstündünüz
kendime döndüm yüzümü de
öyle buldum özümü
ve
sizinki efendilik ise
benim olsun serserilik
işe yaramaz kelimeler
şairlik meslek değil
ne bilirsin cümlelerle yüreklere girildiğini
mevsim güz
kalp cüzzam
ve makam hüzzam
senin de dinmez de acın
çocukluğun okul bahçesinde unutulsa
arkama alacağım bir şey yok rüzgardan başka
aşktan bahsedene dedim diye aşeka
bu yüzden yalnızlığım da aşikar
bilir misin
içini toprağa dökmeyi
bir bez parçasını damarına denk getirip
onu canlı sevmeyi
ses tellerin kopana dek istemeyi
nasıl vazgeçeyim ki her şeyi defedip
bir morg kapısında çocuk ruhumu değiştim şairle
şiirle ağladım
yaşımın yetmediği yerde
kalp kanser olunca şifa da yok derde
inancımı da yitirmedim
umudumu huy edinip
öfkelendiğim ne varsa
şiirdir dedim
bacaklarım alçıda
kalbim kırık
ve hızla akıyor dünya algılarım sağır
beni eksik bırakan da
bugün fazlalığımdan alır
ve size koşacağımı sandığınız her kırığım yen içinde kalır
bugün şiir okuyorum dünya
kulakların sağır
bu gece yanıyorum dünya
adım olsun ağıt
bu şiirde kanıyorum dünya
sızısı sana kalır.
